Ένα κορίτσι. Μία Ταράτσα. Όνειρα. Σε αυτό το φιλμ στην ουσία αυτοσχεδιάζω μέσα σε κάθε λεπτό, αφήνοντας το ίδιο το σώμα να δημιουργήσει καινούργιους ρυθμούς και φόρμες. Η ιδέα γεννήθηκε κατά τη διάρκεια της καραντίνας όπου άρχισα τους χορευτικούς αυτοσχεδιασμούς στην ταράτσα χτίζοντας το “ The Terrace Project ”- μία σειρά πειραματικών ταινιών μικρού μήκους που καταγράφουν αυτήν την εμπειρία. Ρώτησα τον εαυτό μου : “ Ακόμα κι αν δεν έχουμε την τεχνική υποδομή ή μάτια να μας βλέπουν, ακόμα κι αν έρθουν κι άλλα εμπόδια, σταματάει ποτέ η Μουσική; ” Σε πείσμα των καιρών συνέχισα να χορεύω και να ονειρεύομαι στην Ταράτσα μου. Αυτό είναι το μήνυμα. Να ξαναβρούμε το Χαμένο Κέντρο, να κάνουμε βουτιά προς τα μέσα. Στο inner-net. Ίσως ακούσουμε μια μουσική πρωτόγνωρη. Τη δική μας.