Κριτική και μελέτη μιας μικρής ιστορίας του Ελληνικού εμφύλιου πολέμου (χωρίς να αναζητά ερμηνεία του πολέμου), όπου ένα εγκαταλελειμμένο παιδί στο δάσος χωρίς πιθανότητα επιβίωσης, επιβιώνει και μεγαλώνει σαν πρόσφυγας στην Πολωνία. Ιστορία παράλληλη με ενός άλλου παιδιού, 200 χρόνια πριν, στην εποχή της Ελληνικής Επανάστασης και του εμφυλίου που ακολούθησε, σε μια περίοδο, όπου ο ήρωας με ανάλογη εμπειρία συμφιλιώνεται με τον αντίπαλο του. Πίσω από τις τελείες του τίτλου, η τραγική ειρωνεία της απεγνωσμενης προσπάθειας των ανθρώπων να αποκρυπτογραφήσουν το μυστήριο της τύχης.  Στην δίνη  ενός πανδημικού “εμφύλιου πολέμου” όπου κρυμμένες, τυχαίες “σφαίρες”, χωρίς μίσος, ελλοχεύουν πίσω από την ανθρώπινη ανάγκη για προσέγγιση και επαφή.